Ο ρόλος της Καρδιοαναπνευστικής Δοκιμασίας Κόπωσης στην καρδιακή ανεπάρκεια

Περίληψη

H καρδιοαναπνευστική δοκιμασία κόπωσης (ΚΑΔΚ) αποτελεί μια από τις πιο χρήσιμες εξετάσεις στην αρχική διάγνωση, παρακολούθηση και πρόγνωση των ασθενών με καρδιακή ανεπάρκεια.
Μελέτες σε περιπατητικούς ασθενείς με καρδιακή ανεπάρκεια με μειωμένο κλασμα εξώθησης, heart failure with reduce ejection fraction-HFrEF καθόρισαν το peakVO2 ως τον καλύτερο προγνωστικό δείκτη επιβίωσης σε αυτόν τον
πληθυσμό ασθενών. Ιδιαίτερα σημαντική αξία αποκτά η ΚΑΔΚ στην εκτίμηση της δύσπνοιας των ασθενών με καρδιακή ανεπάρκεια και υποκείμενη χρόνια αναπνευστική πνευμονοπάθεια όπου παρατηρείται υπέρμετρη αύξηση αερισμού στην κόπωση σε σχέση με τις μεταβολικές ανάγκες και σοβαρά επηρεασμένη μέγιστη αερόβια ικανότητα. Η αναπνευστική εφεδρεία, η οποία προσδιορίζεται ως η σχέση μεταξύ VE και μέγιστης ακούσιας αναπνοής (resting maximal voluntary ventilation) μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως διαφοροδιαγνωστικός δείκτης καθώς τιμές <15L/min υποδηλώνουν αναπνευστικό περιορισμό. Στη δύσκολη διάγνωση της καρδιακής ανεπάρκειας με διατηρημένο κλάσμα εξώθησης (heart failure with preserved eject fraction-HFpEF) ο αυξημένος λόγος VE/VCO2 μπορεί να συμβάλει σε αμφίβολες περιπτώσεις ενώ όταν η ΚΑΔΚ συνδυάζεται με αιμοδυναμική παρακολούθηση από την κερκιδική και πνευμονική αρτηρία, συλλέγονται ακόμη περισσότερες πληροφορίες για τον φαινότυπο του ασθενούς.
Καθώς στον ασθενή με καρδιακή ανεπάρκεια η καρδιακή παροχή (CO) δεν αναμένεται να αυξηθεί κατά την άσκηση, τότε το peakVO2 θα αυξηθεί σε αυτούς με τον χαμηλότερο φλεβικό κορεσμό (CvO2). Έτσι οδηγούμαστε στο επίπεδο του τριχοειδούς στον μυ και στην ικανότητα του να μεταφέρει οξυγόνο στα μυϊκά μιτοχόνδρια. Εδώ είναι σημαντικό να εφαρμοστούν τεχνικές κατά την διάρκεια της ΚΑΔΚ, όπως εισπνοή αδρανούς αερίου, για να διακριθεί ο ασθενής που αυξάνει το VO2 λόγω αύξησης περιφερικής εξαγωγής Ο2). Κομβικό ρόλο λαμβάνει η ΚΑΔΚ στην διαφοροδιάγνωση της HCM κατά την παρουσία οριακής υπερτροφίας αριστερής κοιλίας σε αθλητές ιδίως σε περιπτώσεις που τα λοιπά υπερηχογραφικά κριτήρια εμπίπτουν στην «γκρίζα ζώνη».