Έμφραγμα Μυοκαρδίου με ή Χωρίς Ανάσπαση Διαστήματος ST και Κολπική Μαρμαρυγή Υπό Αντιπηκτικά. Τι Χορηγούμε και τι Όχι, για Πόσο;

Νικόλαος Καυκάς
Επεμβατικός Καρδιολόγος Διευθυντής Καρδιολογικής Κλινικής ΓΝΑ ΚΑΤ

Ιωάννης Κανακάκης
Επεμβατικός Καρδιολόγος, Διευθυντής Αιμοδυναμικού Εργαστηρίου, Γενικό Νοσοκομείο Αλεξάνδρα

Περίληψη

Η κολπική μαρμαρυγή σήμερα επηρεάζει σχεδόν 7 εκατομμύρια άτομα στις Η.Π.Α. και την Ευρώπη. Ο επιπολασμός αναμένεται να διπλασιαστεί στα επόμενα 40 χρόνια. Υπολογίζεται ότι περίπου 150.000 Έλληνες πάσχουν από κολπική μαρμαρυγή και προσβάλλει πάνω από 1% του γενικού πληθυσμού αλλά η επίπτωσή της αυξάνεται σε 10% σε άτομα ηλικίας άνω των 80 ετών. Έχει βρεθεί ότι διπλασιάζει τον κίνδυνο θανάτου και τον καρδιαγγειακό κίνδυνο, πενταπλασιάζει την πιθανότητα νοσηλείας ενώ επταπλασιάζει τον κίνδυνο αγγειακού εγκεφαλικού επεισοδίου 1,2. Το 80% των ασθενών έχουν ένδειξη για χορήγηση αντιπηκτικών από του στόματος (κουμαρινικά, νταμπικατράνη, ριβαροξαμπάνη, αμπιξαμπάνη) για πρόληψη εμβολικών επεισοδίων και το 35% αυτών έχουν στεφανιαία νόσο3,4. Το 2-21% των ασθενών με κολπική μαρμαρυγή εμφανίζουν οξύ στεφανιαίο σύνδρομο (ΟΣΣ)4. Η διπλή αντιαιμοπεταλιακή αγωγή με ασπιρίνη και κλοπιδογρέλη ή πρασουγρέλη ή τικαγρελόρη, αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο για την πρόληψη των ισχαιμικών καρδιακών επεισοδίων και την θρόμβωση των ενδοστεφανιαίων ικριωμάτων (stents) μετά από ένα ΟΣΣ5,6. Έτσι η καρδιολογική κοινότητα θα πρέπει συχνά να αντιμετωπίσει ασθενείς με κολπική μαρμαρυγή υπό αντιπηκτική αγωγή και οξύ έμφραγμα μυοκαρδίου με ή χωρις ανάσπαση του διαστήματος ST και η πρόκληση είναι ο καθορισμός της αντιπηκτικής και αντιαιμοπεταλιακής αγωγής τόσο στην οξεία όσο και στην χρόνια φάση.