Τα τελευταία 30 έτη έχει επιτευχθεί σημαντική πρόοδος στη διάγνωση και θεραπεία ασθενών με καρδιακή ανεπάρκεια.1 Μια σειρά κλινικών μελετών οδήγησαν στην καθιέρωση νέων θεραπειών με επακόλουθο τη δραστική βελτίωση της επιβίωσης, τη μείωση των επανανοσηλειών και την επίτευξη ικανοποιητικής ποιότητας ζωής για τους ασθενείς.2 Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, μελέτες όπως οι VHeFTII,3 SOLVD-P,4 CONSENSUS5 και ATLAS6 εδραίωσαν τη χρήση αναστολέων του μετατρεπτικού ενζύμου της αγγειοτασίνης και αποκλειστών των υποδοχέων τύπου Ι της αγγειοτασίνης ΙΙ, ενώ μελέτες όπως οι USCP,7 MERIT-HF,8 CIBIS-2,9 COMET,10 SENIORS,11 COPERNICUS,12 SHIFT13 απέδειξαν την ευεργετική επίδραση της χορήγησης βαποκλειστών και της ιβαμπραδίνης στον έλεγχο της υπερδιεργερσης του συμπαθητικού νευρικού συστήματος και της απρόσφορης αύξησης της καρδιακής συχνότητας.
PDF