Η δυναμική υπερηχογραφία ξεκίνησε από το 1979 ως μια «πολλά υποσχόμενη τεχνική», η οποία αγκαλιάστηκε από ολίγους ενθουσιώδεις και αντιμετωπίστηκε με έντονο σκεπτικισμό. Στην συνέχεια εξελίχθηκε σε μια καθιερωμένη τεχνική, αποδεκτή από την ευρύτερη καρδιολογική κοινότητα και έφθασε τελικά στο σημείο να διαδραματίζει καίριο ρόλο στη σύγχρονη κλινική καρδιολογία. Η μέθοδος ωρίμασε με την εξέλιξη της τεχνολογίας απέκτησε υψηλή διαγνωστική ικανότητα στην προσέγγιση της στεφανιαίας νόσου αλλά και σε βαλβιδοπάθειες και άλλες καρδιαγγειακές νόσους. Η δυναμική υπερηχογραφία αποτελεί μια από τις πλέον καταξιωμένες τεχνικές στην μελέτη ισχαιμίας και βιωσιμότητας μυοκαρδίου. Η μέθοδος εφαρμόζεται αρκετές δεκαετίες ενώ στηρίζεται κυρίως στην μελέτη της συστολικής απόδοσης του μυοκαρδίου κυρίως της αριστερής κοιλίας. Ελάχιστες μελέτες υποστηρίζουν ότι η μελέτη επιπλέον και της συστολικής από δοσης της δεξιάς κοιλίας ενισχύει την διαγνωστική ικανότητα της μελέτης. Συνήθως ακολουθούνται τα διάφορα πρωτοκολλά είτε άσκησης (τάπητας ή ύπτιο ποδήλατο), είτε φαρμακευτικά (δοβουταμίνη, αδενοσίνη). Επιπρόσθετα το συνδυασμένο πρωτόκολλο φαρμακευτικής φόρτισης με άσκηση αποτελεί επιλογή σε ορισμένους ασθενείς ή ακόμα και το πρωτόκολλο με την σταδιακή αύξηση του βηματοδοτικού ρυθμού με την ταυ τόχρονη η όχι χορήγηση δοβουταμίνης σε ασθενείς με μόνιμο βηματοδότη.1,2.
PDF