Κλινική Εργοσπιρομετρία: Παρελθόν, Παρόν και Μέλλον

Περίληψη

H εργοσπιρομετρία (συνδυασμός εργομετρίας και σπιρομετρίας), εκτιμά την αερόβια ικανότητα του οργανισμού. Η τεχνολογική εξέλιξη μας οδήγησε από τα πειράματα του Lavoisier και τους ασκούς του Douglas στις σύγχρονες μετρήσεις αναπνοή προς αναπνοή.
Σήμερα, έχουμε προχωρήσει πέρα από το peakVO2 και τον αναερόβιο ουδό σε ενσωμάτωση νέων δεικτών όπως εκείνοι της φάσης της ανάκαμψης (VO2/t slope), οικαμπύλες ροής-όγκου κατά την ηρεμία και κατά τη διάρκεια της άσκησης,
δείκτες της υπομέγιστης κόπωσης όπως η τελοεκπνευστική πίεση του διοξειδίου του άνθρακα, η κλίση του αναπνευστικού ισοδυνάμου του διοξειδίου του άνθρακα και το oxygen up take efficiency slope, η ύπαρξή περιοδικής αναπνοής κατά την άσκηση και η αυξημένη αναπνευστική ενόρμηση που έχουν μελετηθεί κυρίως σε ασθενείς με χρόνια καρδιακή ανεπάρκεια.
Έτσι η εργοσπιρομετρία έχει αποδειχθεί πολύτιμη διαγνωστική και προγνωστική μέθοδος σε πληθώρα καρδιοαναπνευστικών νοσημάτων. Ο μελλοντικός της ρόλος θα είναι σημαντικός στην εκτίμηση του καρδιαγγειακού κινδύνου μια που είναι η απόλυτη μέθοδός υπολογισμού της φυσικής κατάστασης (cardio respiratory fitness) που έχει προταθεί να συγκαταλέγεται στους βασικούς παράγοντες κινδύνου.
Η εργοσπιρομετρία είναι χρήσιμη σε μεγάλο εύρος ειδικοτήτων, προάγει τη διεπιστημονικότητα και με τη σωστή ενημέρωση αξίζει να εξαπλωθεί η εφαρμογή της γιατί δίνει λύσεις σε σημαντικά προβλήματα της κλινικής πράξης.